Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη α που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω.
Να σέ 'βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει,
μα νά 'ναι ο τόπος άβολος, σπηλιάρι να μην έχει.
Νά 'ρχεται μπόρα δυνατή, να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι α μοναχή μη φύγω και με χάσεις.
Να βρέχει να κουφοβροντά, να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να 'ρθείς στην εδική μου αγκάλη.
Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γρικώ, τη μέση σου να πιάσω.
Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου.
Να σε βαστώ και να γρικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου.
Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει,
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει,
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσε.
Ήλιος ποτέ μη ξαναβγεί, φεγγάρι μην απλώσει,
το μυστικό τσ' αγάπης μου μην το ξεφανερώσει.
Η διασκευή του Γιάννη Χαρούλη στο δίσκο του Χειμωνανθός (2006)
No comments:
Post a Comment