Λευκός θόρυβος

Πέντε λεπτά μετά το χτύπημα του ξυπνητηριού, αποφάσισα να μην πάω στη δουλειά. Έλειπε η διάθεση, μα και το κουράγιο. Είχα περάσει τη νύχτα άγρυπνη, μετρώντας τις ρίγες του φεγγαρόφωτου στον τοίχο. Γύρω στις δέκα, το ενδιαφέρον του προϊσταμένου με έκανε να σκεφτώ ξανά εκείνα τα πράγματα. Όσο άκουγα τη φωνή του, με το ακουστικό σφηνωμένο ανάμεσα στον λαιμό και το αυτί, αυτά σκεφτόμουν. Κάπως έτσι μιλάνε οι ερωτευμένοι, είπα από μέσα μου. Ο ένας νοιάζεται, κι άλλος χαίρεται με την έγνοια. Μπορεί και αύριο να μην πάω στο γραφείο. Απόψε έχει πανσέληνο. Μπορεί να πάρει ξανά τηλέφωνο, ακόμη και να προσφερθεί να μου φέρει ένα καρβέλι ψωμί. Σε αυτήν την περίπτωση, θα του ζητήσω και κρασί.

Ο καφές βγήκε γλυκός, βαρύς, με τρεις φουσκάλες μάτια. Τον ήπια καυτό, για να σταματήσουν να με κοιτάζουν. Έγδαρα τον λαιμό μου. Μα μόλις γύρισα το φλιτζάνι, να τα πάλι. Δύο μαύρα μάτια και μια μεγάλη πόρτα. Μέρες τώρα, δύο μαύρα μάτια. Και η πόρτα, πύλη ολόκληρη. Το βλέπω ολοκάθαρα: τα μάτια είναι δικά μου, γουρλωμένα, με μαύρους κύκλους που φτάνουν μέχρι τα μάγουλα.

Μαγείρεψα ιμάμ μπαϊλντί. Ίδιο της μαμάς το πέτυχα. Μόνο που έφτιαξα πολλές μελιτζάνες, έτσι που με έκανε το χρώμα τους να χάσω τα μυαλά μου. Έβαλα τέσσερις σε ένα πιάτο και χτύπησα το κουδούνι της διπλανής. Δεν ήξερα πώς την έλεγαν, αλλά δεν ξαφνιάστηκε όταν με βρήκε στην πόρτα της. Με κάλεσε μέσα. Την ακολούθησα σε ένα σκιερό σαλόνι. Ήπιαμε τσίπουρο και μιλήσαμε για νησιά. Όταν σηκώθηκα να φύγω, είπε να το επαναλάβουμε. Δεν απάντησα. Είχα βρει τον κυματισμό της γαλάζιας ρόμπας της, καθώς εκείνη περπατούσε ξυπόλητη στο μωσαϊκό, δυσοίωνο.

Το απόγευμα, πήγα για ψώνια. Ήταν μια απόφαση της στιγμής, κάτι το όχι συνηθισμένο. Δεν χρειαζόμουν τίποτα, απλώς ένιωθα μια ανάγκη. Το σήμα το έδωσε η πνοή που μου δρόσισε το πρόσωπο στην είσοδο του καταστήματος. Κάτι μπλε, ένα μπλε φόρεμα και μια χοντρή ζώνη με αγκράφα. Σαν κλεψύδρα, να μετράω τον χρόνο. Μια κοπέλα μου έδειξε το δοκιμαστήριο με ένα νεύμα. Αντέγνεψα και πήγα στο ταμείο. Ο καθρέφτης στην κάμαρα μου άστραψε.

Το λάθος ήταν ότι αποδέχτηκα την πρόσκλησή τους. Λάθος μου, όπως κάθε φορά που με παρακούω. Μίλαγαν τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να ακούσω το κρασί, το πώς μοσχοβολούσε μέσα στα γυάλινα ποτήρια. Γέλαγαν όλοι μαζί, ούτε μία πρόταση δεν κατάφερα να τελειώσω. Τα χείλη μου είχαν μουδιάσει από τα χαμόγελα, κι έτσι φεύγοντας δεν κατάφερα να τους πω να μη με καλέσουν ξανά.

Η κούραση δεν έφερε ύπνο, έτσι αβάσταχτη που ήταν. Αργά το βράδυ, πέτυχα στην τηλεόραση τη Μαγκάνο. Πίκρα και πόθος. Κοιμήθηκα στον καναπέ, μέχρι να με ξυπνήσουν κραυγές λάγνων πουλιών. Δεν πήγα στο κρεβάτι, που ήταν στρωμένο με σεντόνια λινά, ξεπλυμένα με νερό λεβάντας. Απόμεινα εκεί, με τα μάτια ανοιχτά.

Τώρα, χωμένη στο κουκούλι που έχει υφάνει γύρω μου ο λευκός θόρυβος της βροχής, γράφω.

Μαρία Λαϊνά, Απόγευμα (1979)

Αυτό το μέρος της γης είχε μια μικρή βροχή·

έγιναν όλα με μια ήσυχη επιμονή.

Ανεβαίνοντας η σκιά μέχρι

το στραγγισμένο χρώμα του βουνού

ανάσανε φρεσκολουσμένη.

(από τη συλλογή Σημεία στίξεως, 1979)

恋の予感

Koi no yokan, the premonition of love; not love at first sight, but the sense that one can have upon meeting another person that the two of them are going to fall in love

Μετά την Αποκριά

Ο ήλιος γέρνει αργά μέσα στη συννεφιά, που σε αφήνει να τον κοιτάζεις χωρίς να σου πονάει τα μάτια. Τα τακούνια σου σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο, πλάι σε μία γραμμή παρκαρισμένων αυτοκινήτων χωρίς αρχή και τέλος. Στο έρημο στενό μυρίζει καμένο λίπος κι αλμύρα. Από κάποια παράθυρα που έχουν ξεχαστεί μισάνοιχτα ακούγονται μαχαιροπίρουνα, πιατικά και μουσική, λαϊκά, μοντέρνα, σκυλάδικα, γέλια κονσέρβα από τηλεοράσεις. Όσο βαδίζεις προς τη δύση, τόσο πιο έντονα οσμίζεσαι τη θάλασσα, ώσπου, κάποια στιγμή αναγκάζεσαι να σηκώσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις ψηλά. Δεν βλέπεις ένα ζευγάρι γλάρων να διασχίζει τον ουρανό ερωτοτροπώντας, μόνο σύννεφα έτοιμα να ξεσπάσουν, κι αντί για κρώξιμο μια καμπάνα χτυπάει τέσσερις. Ρίχνεις ένα βλέμμα στον αριστερό σου καρπό που είναι κενός, κι έπειτα άλλο ένα στην τζαμαρία απέναντι, πίσω από την οποία δύο γνωστοί σου παίζουν τάβλι. Στο κατόπι σου βαδίζει μια θεόρατη σκιά, μα οι παίκτες με τα ζάρια καρφωμένα στα μάτια τους δεν σε παίρνουν είδηση, ούτε αντιλαμβάνονται πως δεν επιβραδύνεις τον βηματισμό σου, καθώς περνάς μπροστά από το άδειο καφενείο. Στρίβεις αριστερά, διασχίζεις τον δρόμο και φτάνεις στην πλατεία με τις βαθιά κλαδεμένες μουριές γύρω από το συντριβάνι. Επικρατεί τέτοια ησυχία, που το κελάρυσμα του νερού αντηχεί στους τοίχους των γύρω πολυκατοικιών κι αντιλαμβάνεσαι πως τα βήματα σου πια δεν ακούγονται, γιατί πόδια σου είναι χωμένα σε ένα παχύ στρώμα κομφετί.

Σαν σταγόνες δυνατής βροχής θα είχαν χωθεί στα μαλλιά, σε κάθε πτυχή της καμπαρτίνας, στα αυτιά, ακόμα και στο στόμα σου αν είχες ακολουθήσει το μπουλούκι που γέμισε τους δρόμους χθες βράδυ, με νταούλια και ιαχές. Τους προσπέρασες σπρώχνοντας, απώθησες τα χέρια που προσπάθησαν να τυλιχτούν στην μέση σου κι άρχισες να τρέχεις, να περνάς τον ένα δρόμο μετά τον άλλο, ο ανθρώπινος βόμβος που ξεχυνόταν από την πλατεία γινόταν ολοένα και πιο απόμακρος, έτρεχες πάνω σε ψηλοτάκουνα με γάμπες σφιγμένες, χωρίς να σταματάς στα φανάρια. Στο λιμάνι, το πλοίο με τα χλωμά φώτα είχε σηκώσει τον καταπέλτη κι απομακρυνόταν μέσα σε αφρισμένα νερά, ενώ μια ψηλόλιγνη φιγούρα σου έγνεφε αντίο από το κατάστρωμα. Ανέβασες την κουκούλα σου κι άρχισες να περπατά κατά μήκος της αποβάθρας, γρήγορα και με τα χέρια στις τσέπες για πολύ ώρα, μέχρι που είδες δύο κόκκινες φωτοβολίδες να υψώνονται από το πλοίο στα βαθιά. Στράφηκες προς τη μεριά της πόλης, πάνω από την οποία αιωρούνταν ένα φωσφορίζον σύννεφο ατμού που έμοιαζε να καταπνίγει κάθε ήχο, ενώ τα φώτα είχαν σβήσει με εξαίρεση λίγους φανοστάτες διάσπαρτους γύρω από την πλατεία. H επιστροφή ήταν αργόσυρτη, συχνά-πυκνά σκόνταφτες σε χαρτόκουτα, άδειες βαλίτσες και κουβαριασμένα ρούχα. Οι αραιοί διαβάτες, που βρίσκονταν στον δρόμο σου, έμοιαζαν να προχωρούν με ευκολία, προσπερνώντας με κινήσεις αέρινες τα εμπόδια που σε έκαναν να σέρνεσαι, μέχρι που χτύπησες το γόνατό σου στο κράσπεδο. Απόμεινες πεσμένη εκεί μέχρι να φανεί το πρώτο φως, όσο οι φασματικοί ατμοί στροβιλίζονταν πάνω από τα τσιμέντα και μούσκευαν το πρόσωπο και τα μαλλιά σου, όπως κάνει η άχνα της θάλασσας μεσοπέλαγα.

Το χαλί από κομφετί μοιάζει τόσο αφράτο που επιτέλους βγάζεις τις γόβες που φορούσες τρεις μέρες και νύχτες χωρίς διακοπή, και χώνεις μέσα του τα πόδια σου με τα δάχτυλα τεντωμένα, αφήνεσαι γεμάτη εμπιστοσύνη στην τρυφερότητά του. Τα βήματα τώρα γίνονται πιο ανάλαφρα, οι αστράγαλοι ξεπρήζονται, οι γάμπες χαλαρώνουν και η πορεία αποκτά νέο παλμό. Τρέχεις, χοροπηδάς, χορεύεις μπαλέτο ανάμεσα στις μουριές, αγκαλιάζεις τους κορμούς λαχανιασμένη, σκαρφαλώνεις πάνω τους, κι όταν ξαφνικά, αμέσως μετά την εξαφάνιση της τελευταίας αχτίδας του ήλιου, στα κουτσουρεμένα κλαδιά ανάβουν πλήθος λευκά λαμπιόνια, δεν καταφέρνεις να συγκρατήσεις μία κραυγή θαυμασμού. Χαμένη σε αυτό το πυκνό δάσος από μουριές, ξαπλώνεις ανάμεσα στις ρίζες σε στάση εμβρυακή, νιώθεις τα ρούχα σου να φαρδαίνουν όσο το σώμα σου μικραίνει, αναζητώντας την οσμή του αμνιακού υγρού.

Συνοικία το όνειρο (1961)

Φεύγουν οι μέρες μου βαριά

σαν της βροχής τις στάλες

 

 

Jack Kerouac, On the road (1957)

I wish I could remember back to every rainy night I’ve ever known. There are a few.

Like that time we drove back from that stupid dive bar you love so much. You know the one. In that sad excuse for a city smack dab in the center of ol’ Virginny. Back to your house, over the undulating roads and the way you pulled in the circular driveway making some awful drunken attempt at “offroading” in your compact car. I can still laugh at loud at the thought of your hands on your head as we watched the tow truck driver pull your wedged vehicle from the muck the next morning. I can almost feel the same amount of warmth in my gut that I did that day as I write this. I remember trying desperately not to burst out laughing, all the while, secretly adoring you for how silly you could be sometimes.

Or in a less specific sort of way, how could I forget walking home through the District’s sad excuse for a Chinatown on a rainy evening? It was usually after working my second job of the day in retail. I begrudgingly left that place with a hatred for humanity after almost every shift, but there was always something so peaceful and quiet on the nights I walked home in the rain. After getting over the initial irritation of inclement weather and the accepting of the fact that I wouldn’t melt, I would then plug in my headphones and begin the journey home. There is nothing more beautiful than a rainy city at night. How it empties out as its contents (its residents) file indoors. The stoplights keep shuffling; the reds, yellows, and greens glimmering off the rain-soaked roads. And then that song comes on and all of a sudden, you’re overwhelmed with a new, exciting intimacy with this city you’ve come to call home.

I will never allow myself to forget the importance of moving slowly on a rainy day. I will always remember to mind the myth of a rainy night–past, present, and future.

 

 

 

Looks like rain in Flow Country

 

Before the storm, Ivan Ivanovich Shishkin (1873)