Σε
αντίθεση με τον Ροσάλιο, τον άλλο φύλακα,
νεότερο και πιο τσαμπουκαλή, ο Σενόμπιο
δεν μιλούσε πολύ, του άρεσε να ανοίγει
το ραδιόφωνο και ν’ ακούει ένα σταθμό
που έπαιζε καψουροτράγουδα, και καμιά
φορά, όταν η καταιγίδα ξεσπούσε με όλη
της τη δύναμη, κι οι στάλες αντηχούσαν
σαν πυροβολισμοί στην πλαστική σκεπή,
άνοιγε την πόρτα, έβγαζε το πακέτο με
τα άφιλτρα, πρόσφερε ένα και στον Πόλο,
δυνάμωνε την ένταση στο ραδιόφωνο κι
όρθιοι οι δύο μπροστά στην ανοιχτή πόρτα
παρακολουθούσαν το θέαμα του κατακλυσμού.
Ήταν σχεδόν ευχάριστη εκείνη η αναπάντεχη
δροσιά που μέτριαζε τη μεσημεριανή
ζέστη, η μακρινή βροντή του κεραυνού
πάνω από τα κύματα της θάλασσας και,
πάνω απ’ όλα, το να μην είναι υποχρεωμένος
να κάνει τίποτα, ούτε να ποτίσει και να
κουρέψει το καταραμένο γκαζόν, ούτε να
ξαναβάψει τους στύλους ή να κυνηγήσει
τους τυφλοπόντικες…
[Fernanda
Melchor, Πάραντάις
(2021), μτφρ. Α. Βασιλάκου για
τις εκδόσεις Δώμα (2023)]
No comments:
Post a Comment