Τρίπτυχο

Ο χωρισμός σαν κίνδυνος

Πριν ακόμα βγεις από το αυτοκίνητο ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Σβήνοντας τη μηχανή νιώθεις μια ανακατωσούρα στο στομάχι που η δροσερή πνοή της νύχτας δεν καταφέρνει να διώξει. Ο δρόμος είναι άδειος και σε κανένα από τα παράθυρα των γύρω σπιτιών δεν έχει φως. Πάνω από το σιωπηλό στενό λάμπει ένα φεγγάρι στη χάση του. Όλοι έχουν φύγει για διακοπές κι εσύ βαδίζεις στις μύτες μέχρι να φτάσεις την ξεκλείδωτη εξώπορτα. Στο χολ σκοντάφτεις σε κάτι πολύ βαρύ και πέφτεις μπρούμυτα στο πάτωμα. Ο αέρας του σπιτιού δεν έχει μυρωδιά. Τα πόδια σου μπλέκονται και σηκώνεσαι με δυσκολία. Πατάς τον διακόπτη και η πράσινη βαλίτσα εμφανίζεται στο κέντρο του δωματίου· με ένα παραφουσκωμένο σακ-βουαγιάζ και μια ανοιχτή κούτα γεμάτη παπούτσια στηριγμένα πάνω της. Στην κρεβατοκάμαρα ανάβει ξεχασμένο ένα πορτατίφ από γαλάζια οπαλίνα. Βγάζεις τα παπούτσια και γδύνεσαι, όπως κάθε βράδυ. Η μόνη διαφορά είναι ότι κρατάς το πουκάμισο. Δεν αναζητάς τη φόρμα, ούτε και τα ξυριστικά σου που λείπουν από την εταζέρα του μπάνιου. Χωρίς να σβήσεις τη λάμπα, ξαπλώνεις στο άστρωτο κρεβάτι, ακριβώς στο ίχνος που άφησε το σώμα σου, όταν σηκώθηκες το πρωί. Το μόνο μέλος που μετακινείς είναι το δεξί σου μπράτσο· το απλώνεις, ώστε να χώσεις το χέρι κάτω από το διπλωμένο ακατάστατα μαξιλάρι της. Παρόλο που είναι Αύγουστος, τα σεντόνια είναι κρύα, όπως εκείνη τη βραδιά πριν εφτά μήνες. Θυμάσαι που είχες παρακολουθήσει προσεκτικά μέσα από τις γρίλιες του παραθύρου το σκοτάδι να γίνεται γκρίζο φως. Κι έπειτα είχες πιει τον καφέ σου στην κουζίνα, βιδωμένος στην καρέκλα για ώρες. Μέχρις ότου ακούστηκαν κλειδιά και σχεδόν αμέσως την είδες να στέκεται στο άνοιγμα της πόρτας· χωρίς πανωφόρι, με ένα λεπτό φόρεμα και παντόφλες. Η φωνή ήταν της ήταν βραχνή όταν είπε «θέλω να μιλήσω», μα σιγά-σιγά καθάρισε. Έτσι θα γινόταν πάντα σ’ αυτές τις κουβέντες. Μόνο που δεν είχε ξαναβάλει τα πράγματά σου στην πράσινη βαλίτσα, σε σακ-βουαγιάζ και σε κούτα. Νιώθεις τα βλέφαρά σου να βαραίνουν, γυρίζεις ανάσκελα και ανοίγεις διάπλατα τα μάτια. Θέλεις να σε βρει ξύπνιο και έτοιμο να την ακούσεις, ίσως και να την πάρεις αγκαλιά, όταν γύρει κατάκοπη και ξαπλώσει στο αναστατωμένο κρεβάτι.

Ο χωρισμός σαν προδιάθεση

Πέρα-δώθε, από τη ντουλάπα στη βαλίτσα, την πόνεσαν οι φτέρνες, τα πέλματα πήραν φωτιά, έχει κάποια ευαισθησία στην περιοχή και έπρεπε με το μαλακό, μα δεν γινόταν να κάνει παύση, ένιωθε πως αν σταμάταγε να κινείται, θα έσκαγε. Έτσι είναι, όταν βγει η σφαίρα από την θαλάμη δεν έχει γυρισμό, αλίμονο αν είχε δηλαδή, το θέμα όμως είναι να βγει, αυτό είναι το θέμα, γιατί νισάφι πια με τους τζούφιους πυροβολισμούς, πόση ξεφτίλα πια να αντέξει κανείς. Ήταν λίγο μετά τις έντεκα όταν ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματά του, να τα διπλώνει και να τα στοιβάζει τακτικά κι, αν δεν τη ζόριζαν τα πόδια, θα συνέχιζε αυτό το βιολί μέχρι τέλους, εντάξει, έτερον εκάτερον. Όταν κουράστηκε κι άρχισε να πετάει τα ρούχα όπως να ‘ναι μέσα στη βαλίτσα, τα λυπόταν έτσι που τα κουβάριαζε, και μετά λυπόταν κι αυτόν που, η αλήθεια είναι, δεν της είχε φταίξει σε τίποτα. Του το είχε εξηγήσει πολλές φορές, είχε πια χάσει το μέτρημα πόσες, υπήρχε πρόβλημα κι ήταν όλο δικό της, αποκλειστικά και μόνο, το είχε δηλώσει ξεκάθαρα, εκείνη είχε τη δυσκολία, την κούραση τη μεγάλη, το βάρος το αβάσταχτο. Αυτός ήταν άψογος, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να τύχει σε μια γυναίκα, δυστυχώς όχι σ’ εκείνη, ναι βρε, ναι, δίχως αμφιβολία ήταν τέλειος. Με εξαίρεση το πείσμα του να συνεχίζουν να τραβιούνται, τα επιχειρήματα που είχε πάντα πρόχειρα και την αγκαλιά που κράταγε αδιάκοπα ανοιχτή. Είχε πολλές ευκαιρίες να του πει ότι της είχε τελειώσει οριστικά, όχι ότι ήταν απαραίτητες, και οι μήνες που είχε αφήσει να περάσουν από τότε που το είχε πάρει χαμπάρι ήταν βαρίδια στους ώμους της. Αυτό που την χάλαγε πιο πολύ ήταν εκείνο το ύφος του της απόγνωσης, αλλά δεν ήταν σίγουρη αν την πείραζε το ότι αυτός καταδεχόταν να το παίρνει ή ότι η ίδια δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια. Από την άλλη, ήταν ξεκάθαρο πως το θέμα ήταν αδύνατο να τακτοποιηθεί όσο τον είχε μπροστά της, κι εκείνο το πρωινό είχε πάρει κρυφά άδεια για να μπορέσει να πακετάρει την πραμάτεια του, όσο αυτός θα έλειπε στη δουλειά. Αφού, με τα πολλά κατάφερε και μάζεψε ρούχα, παπούτσια και διάφορα άλλα βασικά υπάρχοντά του, κατάκοπη ντύθηκε βιαστικά και πετάχτηκε στο δρόμο αναζητώντας ταξί με μυστικό προορισμό. Τα πράγματά του, στην πράσινη βαλίτσα, το σακ-βουαγιάζ και την κούτα, τα έβαλε στο κέντρο του χολ, ακριβώς κάτω από το φωτιστικό, τα έστησε να μοιάζουν σαν πυραμίδα, έτσι ώστε να φαίνονται από όλες τις πλευρές και τις γωνίες του δωματίου, να κυριαρχούν στον χώρο, να κάνουν μπαμ, ώστε να μην μπορέσει να της πει, ίσως σε κάποιο τηλεφώνημα από τα αμέτρητα που θα της έκανε, πως δεν αντιλήφθηκε την παρουσία των γεμισμένων με τα ρούχα του αποσκευών πίσω από την πόρτα του διαμερίσματος.

Ο χωρισμός σαν απουσία εναλλακτικής θεώρησης

Εδώ που τα λέμε, φίλες και φίλοι, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: ο χωρισμός αυτός δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί, παρόλο που αυτή είναι η πρόθεση της μίας πλευράς. Είναι γνωστό ότι, ενώ για την έναρξη μίας αισθηματικής σχέσης είναι απαραίτητη μία κάποια συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, στη λήξη της δεν χρειάζεται παρά μόνο η βούληση της μίας από αυτές, ακόμα κι αν η άλλη αντιτίθεται σθεναρά σε αυτήν. Το ζήτημα έχει προφανώς αστρολογικό υπόβαθρο καθώς ο κύριος, δηλαδή η πλευρά που δεν επιθυμεί τη διάλυση της σχέσης ανήκει στον αστερισμό του Καρκίνου. Το ζώδιο αυτό είναι άκρως ευαίσθητο και, ταυτόχρονα, ικανό για εξαιρετικά χειριστική συμπεριφορά, την οποία επιτυγχάνει κατεξοχήν μέσω συναισθηματικού εκβιασμού. Από την άλλη πλευρά, η κυρία είναι Σκορπιός, ζώδιο το οποίο, αν και προικισμένο με εσωτερική δύναμη, έχει ένα σοβαρό ελάττωμα: δεν μπορεί να πει όχι. Μάλιστα, φίλες και φίλοι, ο Σκορπιός, αυτός ο τιτάνας του ζωδιακού κύκλου, είναι παντελώς ανίκανος να αρνηθεί, πέφτοντας έτσι θύμα του χειριστικού Καρκίνου. Ασφαλώς και θα επιστρέψει η κυρία στο σπίτι, μία ή δύο ημέρες αργότερα, όπου θα βρει τον κύριο στο κρεβάτι, σε κατάσταση ψυχικής και σωματικής εξαθλίωσης, νηστικό και αξύριστο, κρατώντας σφιχτά στο στήθος του το μαξιλάρι της. Φυσικά, η αντίδρασή της δεν θα είναι σε καμία περίπτωση να τον σπρώξει με δύναμη, ώστε να τον ρίξει από τη συζυγική κλίνη, αλλά να σπεύσει στην κουζίνα για να του ετοιμάσει ένα πρόχειρο γεύμα. 

Και μιας και βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, η άκρως σημαντική συζήτηση που πρέπει να λάβει χώρα ανάμεσα στις δύο πλευρές του δράματος θα αναβληθεί για τον Νοέμβριο, όταν τα επίπεδα των βροχοπτώσεων θα έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι τόσο ο Σκορπιός, όσο και ο Καρκίνος ανήκουν στα λεγόμενα «ζώδια του νερού», οι εκπρόσωποι των οποίων ισχυροποιούνται σε υγρό περιβάλλον. Εντούτοις, παρά τα αυξημένα επίπεδα υγρασίας, θα εξακολουθούν η μεν κυρία να έχει δυσκολία με το όχι, ο δε κύριος να ασκεί με επιτυχία την τέχνη του συναισθηματικού εκβιασμού. Έτσι, η λύση του δράματος θα μετατεθεί στον Απρίλιο, μήνα κατά τον οποίο σημειώνονται οι πιο ηδείς βροχές του έτους. Και ούτω καθεξής.