Μέρες αργότερα, μήνες αργότερα, ο Έκτορ
θα θυμόταν τη βροχή εκείνου
του απογεύματος. Χοντρές στάλες,
πρησμένες, έπεφταν κι έκανα «πλοφ»
καθώς έσκαζαν πάνω στο παράθυρο, λύγιζαν
τα φύλλα των δέντρων, έσπαζαν πάνω στα
κρύσταλλα και σχημάτιζαν ρυάκια στις
άκρες. Θα θυμόταν τη βροχή, αλλά είχε
σβήσει από τη μνήμη του το πρόσωπο της
μητέρας της Βιρχίνια.
[Paco
Ignacio Taibo II,
Ερωτευμένα
φαντάσματα
(1989),
μτφρ. Κ.
Ηλιόπουλου
για τις εκδόσεις Άγρα (2009)]
No comments:
Post a Comment