Sunday 12 July 2020

Το πιο αποκρουστικό γνώρισμα της απώλειας είναι πως την συνηθίζεις

Περασμένα μεσάνυχτα. Κάπνιζε ένα από εκείνα τα άφιλτρα τσιγάρα του. Στεκόμασταν στο μπαλκόνι. Πλάι πλάι. Έβρεχε. Οι στάλες έπεφταν παγωμένες στην κουπαστή. Μου κράταγε το χέρι που είχα χώσει στην τσέπη του πανωφοριού του. Είπε: "αχ, κοριτσάκι μου". Πήρα βαθιά ανάσα. Μαζί με την ευωδιά του βρεγμένου χώματος, στα ρουθούνια μου μπήκε κι ο καπνός από το τσιγάρο του. Πήρα κι άλλη βαθιά ανάσα. Την κράτησα μέσα μου όσο μπόρεσα περισσότερο. 
 
















No comments:

Post a Comment