Philip Kerr, Οι Βιολέτες του Μάρτη (1989)

Μέχρι το σταθμό του ζωολογικού κήπου το εισιτήριο με το τρένο κόστιζε δέκα πφένιχ. Ο σταθμός είχε βαφτεί, για να φαίνεται ιδιαίτερα περιποιημένος για τους δεκαπενθήμερους αγώνες. Ακόμα και οι τοίχοι των σπιτιών που συνόρευαν με το σταθμό είχαν περαστεί ένα χέρι λευκή μπογιά. Όμως πάνω από την πόλη, εκεί που το αερόπλοιο Χίντενμπεργκ έκανε βόλτες ανεμίζοντας μια Ολυμπιακή σημαία, ο ουρανός είχε μαζέψει μια σκυθρωπή συμμορία από σκουρόχρωμα σύννεφα. Φεύγοντας από το σταθμό η Ίνγκε κοίταξε προς τα πάνω και είπε: «Θα τους άξιζε να βρέξει. Κι ακόμα καλύτερο θα ήταν να έβρεχε όλο το δεκαπενθήμερο». 

«Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορούν να ελέγξουν», είπα.

 

[Philip Kerr, Οι Βιολέτες του Μάρτη (1989), 

μτφρ. Α. Καλοκύρη για τις εκδόσεις Κέδρος (2003)]