Μερικές φορές οι Θεοί μελαγχολούν όταν
θυμούνται τις κορυφές που κάποτε
κατοικούσαν. Μέσα στη γαλήνια νύχτα τις
επισκέπτονται ξανά και κλαίνε με ήρεμα
δάκρυα προσπαθώντας να παίξουν, όπως
τον παλιό καιρό, στις γεμάτες αναμνήσεις
πλαγιές. Οι άνθρωποι ακούγοντας τους
λυγμούς των Θεών στη χιονοσκέπαστη
κορυφή του Θουράι νόμιζαν στην αρχή πως
ήταν η βροχή. Έχουν ακούσει τα κλάματα
των Θεών στους παραπονεμένους αγέρηδες
που φυσούν από το Λέριον. Με συννεφένια
καράβια ταξιδεύουν οι Θεοί. Κάποιοι
σοφοί χωριάτες, αποκρυπτογραφώντας
παλιούς θρύλους, φροντίζουν να μην
ανεβαίνουν ποτέ σε ορισμένες κορυφές
τη νύχτα, ιδίως όταν έχει συννεφιά, γιατί
οι Θεοί δεν είναι πλέον σπλαχνικοί όπως
τον παλιό καιρό.
[από
τη συλλογή
Η ονειρική αναζήτηση της
Άγνωστης Καντάθ και άλλα διηγήματα
(1926),
μτφρ. Τ. Ρούσου για τις εκδόσεις
Αίολος, 1988]
No comments:
Post a Comment