A drink in the rain, Richard Stacks (1955)

April 5, 1955 – “A Drink in the Rain” was awarded 1st place in Pictorial class in the Baltimore Press Photographers Association Annual Contest. Stacks won 5 additional awards

 

 

Sicilian rain through the eyes of Enzo Sellerio (1924-2012)

 

Philip Kerr, Οι Βιολέτες του Μάρτη (1989)

Μέχρι το σταθμό του ζωολογικού κήπου το εισιτήριο με το τρένο κόστιζε δέκα πφένιχ. Ο σταθμός είχε βαφτεί, για να φαίνεται ιδιαίτερα περιποιημένος για τους δεκαπενθήμερους αγώνες. Ακόμα και οι τοίχοι των σπιτιών που συνόρευαν με το σταθμό είχαν περαστεί ένα χέρι λευκή μπογιά. Όμως πάνω από την πόλη, εκεί που το αερόπλοιο Χίντενμπεργκ έκανε βόλτες ανεμίζοντας μια Ολυμπιακή σημαία, ο ουρανός είχε μαζέψει μια σκυθρωπή συμμορία από σκουρόχρωμα σύννεφα. Φεύγοντας από το σταθμό η Ίνγκε κοίταξε προς τα πάνω και είπε: «Θα τους άξιζε να βρέξει. Κι ακόμα καλύτερο θα ήταν να έβρεχε όλο το δεκαπενθήμερο». 

«Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορούν να ελέγξουν», είπα.

 

[Philip Kerr, Οι Βιολέτες του Μάρτη (1989), 

μτφρ. Α. Καλοκύρη για τις εκδόσεις Κέδρος (2003)]

 

小雨

Ambleside rain

 

Stargazer, Rainbow (1976)

High noon, oh I'd sell my soul for water
Nine years worth of breakin' my back
There's no sun in the shadow of the wizard
See how he glides, why he's lighter than air?
Oh I see his face!

Where is your star?
Is it far, is it far, is it far?
When do we leave?
I believe, yes, I believe

In the heat and the rain
With whips and chains
To see him fly
So many die
We build a tower of stone
With our flesh and bone
Just to see him fly
But don't know why
Now where do we go?

Hot wind, moving fast across the desert
We feel that our time has arrived
The world spins, while we put his dream together
A tower of stone to take him straight to the sky
Oh I see his face!

All eyes see the figure of the wizard
As he climbs to the top of the world
No sound, as he falls instead of rising
Time standing still, then there's blood on the sand
Oh I see his face!

[by Ronnie James Dio & Ritchie Blackmore, from the album Rising (1976)]

Stargazer

 

H. P. Lovecraft, Οι άλλοι Θεοί (1921)

Μερικές φορές οι Θεοί μελαγχολούν όταν θυμούνται τις κορυφές που κάποτε κατοικούσαν. Μέσα στη γαλήνια νύχτα τις επισκέπτονται ξανά και κλαίνε με ήρεμα δάκρυα προσπαθώντας να παίξουν, όπως τον παλιό καιρό, στις γεμάτες αναμνήσεις πλαγιές. Οι άνθρωποι ακούγοντας τους λυγμούς των Θεών στη χιονοσκέπαστη κορυφή του Θουράι νόμιζαν στην αρχή πως ήταν η βροχή. Έχουν ακούσει τα κλάματα των Θεών στους παραπονεμένους αγέρηδες που φυσούν από το Λέριον. Με συννεφένια καράβια ταξιδεύουν οι Θεοί. Κάποιοι σοφοί χωριάτες, αποκρυπτογραφώντας παλιούς θρύλους, φροντίζουν να μην ανεβαίνουν ποτέ σε ορισμένες κορυφές τη νύχτα, ιδίως όταν έχει συννεφιά, γιατί οι Θεοί δεν είναι πλέον σπλαχνικοί όπως τον παλιό καιρό.

 

[από τη συλλογή 

Η ονειρική αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ και άλλα διηγήματα (1926), 

μτφρ. Τ. Ρούσου για τις εκδόσεις Αίολος, 1988]

 

 

 

 

Βροχή επιστροφής, Κική Δημουλά (1981)

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος.

Έβρεξε δω λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις. 

Όπως χτυπάνε κάθε τόσο
ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά
ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα

 –καθώς δοκιμαστής κρασιών–,
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά

παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές
στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα,
μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.

Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια
κοιτώντας τα τροχόσπιτα
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.

Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους,
μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς,
κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,
νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.

Λοξά στημένη
νανούριζε τα τέλια της
μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε
το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.
Γίνανε βάρκες κατοικίδιες
–αστυφιλία των σκαριών.

Αστραφτερές, εξωλέμβιες,
πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες,
ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,
σκυλάκια ράτσας
χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.

Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,
μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το προς το τέλος.
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.
Μήπως και ξαναβρέξει.
Να σε ξεπλύνω λίγο.
Είσαι μες στην αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα.

(από τη συλλογή Το τελευταίο σώμα μου, 1981)

 

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/ ]

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/ ]

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος Έβρεξε δω λιγάκι. Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις. Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά, αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου. Ελάχιστη βροχή, ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του το χώμα τη σταγόνα –καθώς δοκιμαστής κρασιών–, μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/ ]

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος Έβρεξε δω λιγάκι. Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις. Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά, αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου. Ελάχιστη βροχή, ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του το χώμα τη σταγόνα –καθώς δοκιμαστής κρασιών–, μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/ ]

Slave to love, Bryan Ferry (1985)

Εκεί, γύρω στο 02:51 ξεσπάει μία καταιγίδα, ή έτσι φαίνεται 

Slave to love 

 

Μπουρίνια στη Βόρειο Ελλάδα

22 Ιουνίου 2010

του Αιμιλίου Oψιμιάδη, ανταποκριτή μας στη Θεσσαλονίκη

 

Δυσφορία, αν όχι αγανάκτηση, σε κάποιες περιπτώσεις απόγνωση, ίσως ακόμα και παραφροσύνη προξενεί στους κατοίκους της συμπρωτεύουσας η θλιβερή και άκρως αποτροπιαστική εικόνα των υδάτων του Θερμαϊκού κατά τις τελευταίες ημέρες. Εκατοντάδες, πιθανότατα χιλιάδες νεκροί αρουραίοι και ποικίλα απορρίμματα, φερ´ ειπείν συσκευασίες τροφίμων, λάστιχα αυτοκινήτων, πλαστικές καρέκλες και σχισμένα ενδύματα, έχουν ξεβραστεί στην παραλία της πόλης. Αυτό το απαίσιο φαινόμενο, το απεχθέστατο αυτό περιστατικό αποδίδεται από όλους στις καταιγίδες που ξέσπασαν τις προηγούμενες ημέρες, ιδιαιτέρως δε την περασμένη Παρασκευή, εξαιτίας των οποίων οι αγωγοί της ΕΥΑΘ δέχθηκαν τεράστια ποσότητα υδάτων και φερτών υλικών. Η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη είχε ως συνέπεια τον μαζικό πνιγμό των τρωκτικών και τον μοιραίο παρασυρμό τους στην θάλασσα.  

    Οι αρχές εμφανίζονται εντόνως προβληματισμένες, αν και ως συνήθως αδρανείς και κατά τι αντιφατικές: «Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον Θερμαϊκό. Τα ίδια δεν είχαμε και πριν από τρία-τέσσερα χρόνια; Το μπουρίνι της Παρασκευής ήταν πολύ δυνατό, μας πήρε και μας σήκωσε. Τέτοιο πράγμα δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει. Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας όλοι, πολίτες και δήμαρχοι, τέτοια φαινόμενα θα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στο μέλλον λόγω των κλιματικών αλλαγών. Πρέπει να ενεργοποιηθούμε, να είμαστε  όλοι σε ετοιμότητα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μαζί και η Πολιτική Προστασία» υπογραμμίζει ο νομαρχιακός σύμβουλος κ. Επαμεινώνδας Μπιμπίκος.

    Από εχθές οι υπάλληλοι της Διεύθυνσης Προστασίας και Ανάπτυξης του Θερμαϊκού Κόλπου υποκρίνονται εντατικώς ότι προσπαθούν να καθαρίσουν την παραλία της Θεσσαλονίκης. Βεβαίως, οι προσπάθειες τους είναι εμφανώς άνευρες, προφανώς χωρίς ισχυρό κίνητρο και αποτέλεσμα. Χωρίς αμφιβολία για αυτό ευθύνεται η αφόρητη οσμή που έχει κατακλύσει την παραλιακή ζώνη, αλλά και το αδυσώπητο βάρος που νιώθει βαθιά στην ψυχή του οποιοσδήποτε επιχειρήσει να παραμείνει στην περιοχή πάνω από πέντε, το μέγιστο, λεπτά της ώρας. Η αιτία αυτής της βαρυκαρδίας δεν έχει διευκρινιστεί επισήμως, αλλά όλοι σχεδόν γνωρίζουν ότι οφείλεται στο στοιχειό, το οποίο έφερε μαζί του το μπουρίνι. Πρόκειται για μία άυλη και εξόχως μισάνθρωπη οντότητα, η οποία προκαλεί τηλεπαθητικώς ψυχικό πόνο, ώστε να τραφεί. Τα στοιχειά των μπουρινιών εξανεμίζονται από τον δροσερό θαλασσινό αέρα, αλλά σε περιπτώσεις πολυήμερης νηνεμίας μπορούν να παραμείνουν κατά χώραν δρώντας ανενόχλητα εναντίον των περαστικών για μεγάλο χρονικό διάστημα.

    Τα μπουρίνια, καιρικά φαινόμενα που εκδηλώνονται στη χώρα μας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, συνήθως τον Ιούνιο, δημιουργούνται εντός υγρών και θερμών αέριων μαζών, χώρους όπου κατοικούν τα προαναφερθέντα στοιχειά. Την περασμένη Παρασκευή δημιουργήθηκαν συνθήκες που ευνόησαν την ανάπτυξη καταιγίδας στη Θεσσαλονίκη. Κατ΄ αρχήν παρατηρήθηκε έντονη αστάθεια στην ατμόσφαιρα, με θερμό αέρα στα κατώτερα στρώματα και ψυχρό στα ανώτερα, ενώ καταγράφηκε υψηλή περιεκτικότητα σε υγρασία, καθώς και ισχυρά κύματα ψυχοδιαταρακτικής ενέργειας. 

    Εκτός από τη Θεσσαλονίκη, τα μπουρίνια τις τελευταίες ημέρες έπληξαν και άλλες περιοχές της Βορείου Ελλάδος, όπως το Κιλκίς, τη Χαλκιδική, την Πιερία και την Δράμα, όπου παρατηρήθηκαν ανάλογα φαινόμενα ψυχικής επιβάρυνσης των κατοίκων. Ειδικά, στις περιπτώσεις της ενδοχώρας, όπου ο θαλασσινός αέρας καθυστερεί σχετικώς να φθάσει, τα φαινόμενα είχαν ιδιαίτερα μεγάλη ένταση, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις δύο απόπειρες αυτοκτονίας που σημειώθηκαν στο Κιλκίς, και το ευτυχώς χωρίς θύματα ατύχημα νεαρής ποδηλάτισσας που δεν έβλεπε τον δρόμο λόγω των δακρύων που έτρεχαν ποταμηδόν από τα μάτια της. Επίσης, επηρεάστηκαν τμήματα της ανατολικής ηπειρωτικής Ελλάδος. Όπως επισημαίνει ο κ. Κόλυβας, μετεωρολόγος της ΕΜΥ, «στη μέση τροπόσφαιρα υπήρχαν αρκετά ψυχρές αέριες μάζες που συνέβαλαν στην περαιτέρω ανάπτυξη των καταιγίδων». Τα μπουρίνια αυτά εμφανίζονται συχνότερα και εκδηλώνουν τη μέγιστη έντασή τους πάνω από την ξηρά, κατά το μέσον και το τέλος του απογεύματος. Συνεπώς, ο βέλτιστος τρόπος προφύλαξης εν όψει μπουρινιού είναι η επιβίβαση σε λέμβο και η όσο γίνεται μεγαλύτερη απομάκρυνση από την ακτή. Εξάλλου, είναι ευρέως γνωστό ότι τα στοιχειά των μπουρινιών απεχθάνονται το ανοικτό πέλαγος, καθώς είναι αδύνατο να επιβιώσουν εκεί. 

 

Λαύριο, 1972

 

Wheathering with you, Makoto Shinkai (2019)

Μας χωρίζουν εννιάμιση χιλιάδες χιλιόμετρα, δε γνωριζόμαστε, 

μα γνωριζόμαστε τόσο πολύ βαθιά, 

σαν αδέλφια