Παράξενος τούτος ο πλανήτης και παράξενοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν.
Υπόκεινται στο χρόνο αλλά δεν θέλουν να τον αποδεχτούν.
Έχουν δικούς τους τρόπους να εκδηλώνουν την αντίθεσή τους,
Φτιάχνουν μικρές εικόνες, όπως για παράδειγμα αυτή:
Με την πρώτη ματιά τίποτα το ιδιαίτερο.
Βλέπεις νερό.
Και μια από τις όχθες του.
Και ένα μονόξυλο που με κόπο πλέει κόντρα στο ρεύμα.
Και πάνω απ’ το νερό μια γέφυρα, και σ’ αυτήν βλέπεις ανθρώπους.
Οι άνθρωποι φανερά επισπέυδουν τα βήματά τους
γιατί από το σκοτεινό σύννεφο
μόλις άρχισε να τους μαστιγώνει η βροχή.
Το ζήτημα είναι πως τίποτα περαιτέρω δεν συμβαίνει εδώ.
Το σύννεφο δεν αλλάζει χρώμα ούτε σχήμα.
Η βροχή ούτε μανιάζει ούτε κοπάζει.
Το μονόξυλο πλέει χωρίς να κινείται.
Οι άνθρωποι στη γέφυρα τρέχουν
ακριβώς εκεί όπου έτρεχαν και πριν.
Είναι δύσκολο να το αφήσουμε ασχολίαστο.
Αυτή η εικόνα διόλου είναι αθώα.
Σταμάτησαν εδώ το χρόνο.
Έπαψαν να υπολογίζουν τους νόμους του.
Του στέρησαν την επιρροή στην εξέλιξη των γεγονότων.
Τον αγνόησαν και τον πρόσβαλαν.
Εξαιτίας ενός επαναστάτη,
κάποιου Χιρόσιγκε Ουταγκάουα
(μιας ύπαρξης που άλλωστε
έφυγε πολύ πριν καιρό και στην ώρα του),
ο χρόνος σκόνταψε και έπεσε.
Μπορεί αυτό να είναι μόνο μια σκανταλιά άνευ σημασίας,
μια αταξία σε κλίμακα μερικών μόνο γαλαξιών,
σε κάθε περίπτωση ωστόσο
ας προσθέσουμε το εξής:
Οι καλοί τρόποι εδώ επιβάλλουν
αυτή η εικόνα να χαίρει υψηλής εκτίμησης,
να μαγεύει και να συγκινεί από γενιά σε γενιά.
Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που ούτε αυτό τους αρκεί.
Εκείνοι ακούν ακόμη και το θόρυβο της βροχής,
νιώθουν την ψύχρα των σταγόνων στους λαιμούς και στις πλάτες τους,
κοιτάζουν τη γέφυρα και τους ανθρώπους πάνω της
σαν να βλέπουν εκεί τους ίδιους τους εαυτούς τους,
στην ίδια κούρσα, η οποία ποτέ δεν ολοκληρώνεται
σ’ έναν ατέλειωτο δρόμο προς την αιώνια εκτέλεση,
και έχουν το θράσος να πιστεύουν
ότι είναι πραγματικά έτσι.
[από τη συλλογή Ανθρωποι στη γέφυρα (1985)
μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στο Η ζωή εδώ και τώρα
(2021, μτφρ. Μπ. Ζούλκιεβιτς για τις εκδόσεις Καστανιώτη)]
No comments:
Post a Comment