Μοναχός περπατάει στη βροχή, φτάνει στο σπίτι του,
τινάζει τ’ άδιάβροχο στο διάδρομο, το κρεμάει στην κρεμάστρα,
ανεβαίνει τή σκάλα, στέκεται μπρός στό παράθυρο,
κοιτάζει τη βροχή πίσω απ’ τα τζάμια, θυμάται
τα παλιά σκουριασμένα κλειδιά στον πάγκο του υπογείου,
θυμάται πως ποτέ δε βρέχει μέσα στον καθρέφτη
και πως δεν έχει καμιά σημασία πού βρέχει ή πού δε βρέχει.
Το σώμα πιά των γυναικών είναι γκρίζο με μαύρες ραβδώσεις.
Γιάννης Ρίτσος, από τη συλλογή Χειρονομίες (1969-1970)
No comments:
Post a Comment