Δύο ανώνυμα πρόσωπα, ο Άνδρας και η Γυναίκα, ζουν σε ένα ρημαγμένο διαμέρισμα στο Λόουερ Ιστ Σάιντ. Εκείνος είναι αλκοολικός, εκείνη συνειδητά παραιτημένη. Ανάμεσά τους υπάρχει μια απόγνωσης.
[...]
ΑΝΤΡΑΣ: Μπορείς να μου μιλήσεις, αγάπη μου; Μπορείς να μου μιλήσεις τώρα;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι!
ΑΝΤΡΑΣ: Ε λοιπόν, μίλα μου σαν τη βροχή και—άσε με ν’ ακούω, άσε με να είμαι ξαπλωμένος εδώ και—ν’ ακούω… Έχουμε πολύ καιρό να—μιλήσουμε ανοιχτά μεταξύ μας. Για πες μου, τώρα: τι σκεφτόσουν στη σιωπή;—ενώ εγώ τραβιόμουν σαν βρώμικη καρτ-ποστάλ στην πόλη… Πες μου, μίλα μου! Μίλα μου σαν τη βροχή και εγώ θα ξαπλώσω εδώ και θ’ ακούω.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θέλω—
ΑΝΤΡΑΣ: Πρέπε να το κάνεις, είναι απαραίτητο! Πρέπει να ξέρω, γι’ αυτό μίλα μου σαν τη βροχή κι εγώ θα μείνω εδώ ξαπλωμένος και θ’ ακούω, θα μείνω εδώ ξαπλωμένος και—
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θέλω να φύγω.
ΑΝΤΡΑΣ: Να φύγεις;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θέλω να φύγω!
ΑΝΤΡΑΣ: Πώς;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Μόνη μου! Θα πιάσω δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στη θάλασσα με ψεύτικο όνομα
ΑΝΤΡΑΣ: Τι όνομα;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Άννα—Τζόουνς… Η καμαριέρα θα είναι μια μικρόσωμη ηλικιωμένη κυρία που θα έχει έναν εγγονό, για τον οποίο θα μιλάει… Θα κάθομαι στην καρέκλα, όσο η γριούλα θα στρώνει το κρεβάτι, τα χέρια μου θα κρέμονται στα πλάγια—η φωνή της θα είναι—γαλήνια… Θα μου λέει τι έφαγε ο εγγονός της για μεσημεριανό!—ταπιόκα και—κρέμα… Το δωμάτιο θα είναι σκιερό, δροσερό, και γεμάτο με το μουρμουρητό της—
ΑΝΤΡΑΣ: Βροχής;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι. Της βροχής.
ΑΝΤΡΑΣ: Και;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Η αναστάτωση θα—περάσει!
ΑΝΤΡΑΣ: Ναι...
ΓΥΝΑΙΚΑ: Μετά από από λίγο η γριούλα θα πει, το κρεβάτι σας είναι έτοιμο Μις, κι εγώ θα πω—Σε ευχαριστώ… Πάρε ένα δολάριο από το πορτοφόλι μου. Η πόρτα θα κλείσει. Και θα μείνω ξανά μόνη. Τα παράθυρα θα είναι ψηλά με μπλέ μακριά παντζούρια και θα είναι εποχή βροχής—βροχής—βροχής… Η ζωή μου θα είναι σαν το δωμάτιο, δροσερή—σκιερή και—γεμάτη με το μουρμουρητό της—
ΑΝΤΡΑΣ: Βροχής…
[...]
No comments:
Post a Comment