Η καταιγίδα θα ξεσπάσει. Ο κόσμος λαχταρά τον θάνατό μου. Είναι πια γελοίος αυτός ο δίχως τέλος σπαραγμός. Κι εγώ ο ίδιος θα ‘θελα να πεθάνω μια ώρα αρχύτερα. Μα δεν είναι στο χέρι μου να επισπεύσω τούτο τον χαμό.
Τα ουράνια σκίζονται στα δύο – βροντές, αστραπές, χαλάζι. Το πλήθος σκορπίζει δυσαρεστημένο, ευτυχώς το θέαμα ήταν δωρεάν, κι αυτός επάνω στον σταυρό ούτε καν πέθανε, σαν να μη συνέβη τίποτα.
Δεν έχω τη δύναμη να τεντώσω τη γλώσσα για να πιάσω τη βροχή, μα οι στάλες μου υγραίνουν τα χείλη, και νιώθω αυτήν τη δίχως όνομα χαρά, το ότι ανασαίνω άλλη μια φορά το ωραιότερο άρωμα του κόσμου, που μια μέρα θα λάβει το εξαίσιο όνομα πετριχώρ.
Η Μαγδαληνή είναι ακόμη εδώ, μπροστά μου, ο θάνατος θα ΄τέλειος, βρέχει, κι έχω τα μάτια καρφωμένα στα μάτια της αγάπης μου.
[Amélie Nothomb (2019), Δίψα, μτφρ. Α. Κορτώ για τις εκδόσεις Στερέωμα (2020)]
No comments:
Post a Comment