Πάντα μ’ άρεσε να στέκω κάτω από ένα υπόστεγο την ώρα που η βροχή δυναμώνει. Εξαίσια αίσθηση. Τη συσχετίζουμε, κατά τι βλακωδώς, με τη γαλήνη. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία κατάσταση ηδονής. Η βροχή μεταχειρίζεται τις στέγες σαν ηχεία: το να βρίσκεσαι κάτω από μία τέτοια στέγη, είναι η καλύτερη θέση για ν’ απολαύσεις τη συναυλία. Λαχταριστή παρτιτούρα, με ανεπαίσθητες παραλλαγές, ραψωδική χωρίς να γίνεται κραυγαλέα, κάθε βροχή έχει και κάτι από ευλογία.
[Amélie Nothomb (2019), Δίψα, μτφρ. Α. Κορτώ για τις εκδόσεις Στερέωμα (2020)]
No comments:
Post a Comment