Πάντα βρέχει

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

(αργά το βράδυ, γύρω στις τρεις, όρθιοι μπροστά στην πόρτα ενός νυχτερινού κέντρου, χορευτική μουσική ακούγεται πνιχτά)

Αυτή: Τι όμορφα που είναι.

Αυτός: Όμορφα, ναι.

Αυτή: Δε συμφωνείς ότι είναι πολύ όμορφα;

Αυτός: Είναι όμορφα που είμαστε μαζί.

Αυτή: Ναι, είναι. Και ψιλοβρέχει κιόλας. Ακόμα πιο όμορφα, συμφωνείς, έτσι δεν είναι;

Αυτός: Μα ναι, σου είπα, είναι πολύ όμορφα.

Αυτή: Μου αρέσει η μυρωδιά της βροχής στο χώμα. Και που είμαστε μαζί. Και ο ήχος της βροχής μου αρέσει, έτσι όπως θα χτυπάει στα τζάμια του αυτοκινήτου σε λίγο.

Αυτός: Έλα πιο κοντά μου.

Αυτή: Πραγματική ομορφιά.

Αυτός: Έλα πιο κοντά.

Αυτή: Μου αρέσει να περπατάω κάτω από τη βροχή και να έχω κάποιον σαν εσένα στο πλάι μου, να με κρατάει, να μην γλιστρήσω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο.

Αυτός: Έλα να σε κρατήσω.

Αυτή: Να περπατάω κάτω από τη βροχή χωρίς ομπρέλα με εσένα στο πλάι μου, να με κρατάς από το μπράτσο, να μην γλιστρήσω στα μουσκεμένα χαλίκια.

Αυτός: Σε κρατάω.

(σχετικά μεγάλη παύση)

Αυτός: Μήπως κουράστηκες; Το αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο τρία στενά πιο πάνω.

Αυτή: Δε με πειράζει να περπατάω κάτω από τη βροχή, δίπλα σου, να με κρατάς μήπως γλιστρήσω στη λάσπη του δρόμου.

(παύση)

Αυτός: Να σταματήσουμε εδώ; Θέλω να σε αγκαλιάσω για δύο λεπτά.

Αυτή: Μπορώ να περπατάω έτσι μέχρι το πρωί, με τον ήχο της βροχής στα κλειστά πατζούρια.

Αυτός: Άσε με να σε αγκαλιάσω δύο λεπτάκια.

(παύση)

Αυτός: Θέλω να σε αγκαλιάσω τώρα. Το θέλω πολύ, αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν έρχεσαι λίγο πιο κοντά;

Αυτή: Πως μυρίζει το χώμα…

Αυτός: Μόνο δύο λεπτά, κοριτσάκι μου.

Αυτή: Τι ομορφιά κι αυτή απόψε!

Αυτός: Το πώς σφίγγεσαι πάνω μου με κάνει να ανατριχιάζω.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

(καθισμένοι αντικριστά σε τραπέζι κουζίνας που είναι εντελώς άδειο, χαμηλός φωτισμός)

Αυτός: Ώστε έτσι λοιπόν.

Αυτή: Έτσι ακριβώς. Όπως σου τα είπα, ακριβώς.

Αυτός: Τα είπες όλα δηλαδή.

Αυτή: Ναι, όλα. Γιατί ρωτάς;

Αυτός: Άρα, θέλεις να μου πεις ότι δεν έχεις κάτι άλλο να πεις.

Αυτή: Μα ναι, αυτό θέλω να πω, ναι. Που το πας επιτέλους;

Αυτός: Απλά πράγματα. Θέλω να μάθω αν υπάρχει κάτι ακόμα.

Αυτή: Κάτι ακόμα.

Αυτός: Ναι, κάτι ακόμα.

(παύση)

Αυτός: Έπιασε βροχή.

Αυτή: Είναι και κάτι ακόμα.

Αυτός: Α, έχει κι άλλο δηλαδή.

Αυτή: Ναι, έχει κι άλλο. Δεν το περίμενες;

Αυτός: Δεν ξέρω.

Αυτή: Το ξέρω.

Αυτός: Δεν ξέρω τι άλλο να περιμένω από εσένα. Ούτε όλα αυτά τα περίμενα.

(μεγάλη παύση)

Αυτός: Θα μουλιάσουμε πάλι. Για πες και το άλλο τώρα.

Αυτή: Να το πω. Αφού θες να το ακούσεις. Τα γόνατά σου.

Αυτός: Τα ποια;

Αυτή: Τα γόνατά σου. Είναι μυτερά.

Αυτός: Τα γόνατά μου είναι μυτερά.

Αυτή: Ναι, είναι μυτερά, με τρυπάνε έτσι που τα λυγίζεις, όταν κοιμάσαι.

(σύντομη παύση)

Αυτή: Έτσι που ξαπλώνεις με το πλάι και κολλάς πίσω μου, με τρυπάνε, είναι σαν..., σαν..., δεν ξέρω και εγώ με τι να τα παρομοιάσω. Σε ακουμπάω τυχαία μέσα στη νύχτα και πονάω. Γιαυτό τραβιέμαι στην άκρη του κρεβατιού.

Αυτός: Ειλικρινά, κάτι τέτοιο δεν το περίμενα

Αυτή: Τόσα χρόνια δε με κατηγορείς ότι μαζεύομαι στην άκρη, ότι τραβιέμαι; Τι, ψέμματα λέω;

Αυτός: Πως να σου απαντήσω, έχω χάσει τα λόγια μου, δεν το περίμενα αυτό.

Αυτή: Εσύ ούτε ήξερες, ούτε περίμενες, που ζεις εσύ τέλος πάντων;

(παύση)

Αυτός: Τα γόνατα αυτουνού είναι στρογγυλά;

Αυτή: Στρογγυλά;

Αυτός: Δε σε τρυπάνε όταν ξαπλώνει δίπλα σου;

(παύση)

Αυτός: Για πες μου, δεν μαζεύεσαι στην άκρη του κρεβατιού, όταν κοιμάστε μαζί;

Αυτή: Ναι, τα γόνατά του είναι στρογγυλά.

Αυτός: Στρογγυλά. Ο κύριος διαθέτει στρογγυλά γόνατα.

Αυτή: Και δεν λέει θα μουλιάσουμε πάλι. Με κρατάει αγκαλιά κι ακούμε τη βροχή στη στέγη. Δε μιλάμε, μόνο ακούμε. Είναι σαν να ακούμε μουσική.

Αυτός: Οκτώ χρόνια ζευγάρι και πρώτη φορά μου λες ότι τα γόνατά μου είναι μυτερά.

Αυτή: Δε στο είπα νωρίτερα για να μη σε στενοχωρήσω.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

(όρθιοι, μέσα στην είσοδο πολυκατοικίας, πρωί, γύρω στις εννιά, ο ουρανός κατάμαυρος, βρέχει δυνατά)

Αυτός: Ξέχασα την ομπρέλα, πετιέμαι να την φέρω.

Αυτή: Περίμενε, πάω εγώ.

Αυτός: Μπα, άστο, δεν πειράζει, έχω παρκάρει απέξω.

Αυτή: Βιάζεσαι.

Αυτός: Τι κάνω, βιάζομαι;

Αυτή: Ναι, είναι ολοφάνερο ότι βιάζεσαι.

Αυτός: Σε βεβαιώνω πως κάνεις λάθος, αυτό που λες δεν ισχύει, δεν βιάζομαι καθόλου. Απλά, δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ.

Αυτή: Εννοείς πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραμείνεις.

Αυτός: Όχι βέβαια, δεν υπάρχει κανένας απολύτως. Δε συμφωνείς;

Αυτή: Συμφωνώ.

Αυτός: Είδες που έχω δίκιο; Απόλυτο δίκιο.

Αυτή: Ναι, είδα.

(παύση)

Αυτή: Γιαυτό σκοτώθηκες να μαζέψεις τα πράγματά σου. Άρον άρον. Άφησες πίσω τόσα ρούχα. Τόσα αντικείμενα.

Αυτός: Δεν τα χρειάζομαι.

Αυτή: Το σπίτι είναι γεμάτο από τα πράγματά σου. Είναι φίσκα με πράγματα.

Αυτός: Λυπάμαι. Δεν χρειάζομαι τίποτα από αυτά.

Αυτή: Να τα πετάξω δηλαδή;

Αυτός: Κάντα ό,τι θες, δώστα κάπου, όπου θέλεις, δεν τα χρειάζομαι, δε με νοιάζει για τα ρούχα και τα αντικείμενα αυτά.

Αυτή: Εντάξει, θα τα πετάξω.

Αυτός: Μα σου λέω, το ζήτημα αυτό δε με αφορά πλέον.

Αυτή: Ωραία, θα τα δώσω στην εκκλησία.

(παύση)

Αυτή: Καλύτερα να φύγεις τώρα, η βροχή δυναμώνει.

Αυτός: Ναι, θα ρίξει πολύ νερό, καθώς φαίνεται.

Αυτή: Τον είδες τον κεραυνό;

Αυτός: Θα πνιγεί κοσμάκης πάλι, έτσι που το πάει.

(ακούγεται η βροντή μετά τον κεραυνό)

Αυτή: Λέω να πάω, να σου φέρω την ομπρέλα.