Στιγμές (1)

Η ώρα δύο μετά τα μεσάνυχτα, ξημέρωμα Δευτέρας. Η Πέτρου Ράλλη σχεδόν έρημη. Σταγόνες βροχής πυκνές στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Κόκκινο φανάρι στο ύψος του Ρουφ. Οι υαλοκαθαριστήρες τρίζουν ρυθμικά. Το πίσω κάθισμα, εκεί που ακουμπάει το χέρι μου είναι υγρό. Στο ράδιο ένας άντρας με βραχνή φωνή σχολιάζει κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα. Τεντώνω τα πόδια και βγάζω το δεξί παπούτσι. Πιο αργά, θέλω να πω στον ταξιτζή. Τα ρούχα μου μυρίζουν τσιγάρο. Πιο αργά, μένω σιωπηλή. Θολά, τα λευκά φωτάκια στα δέντρα μπροστά στο εργοστάσιο του Παπαδόπουλου αναβοσβήνουν. Πιο αργά.