Καθόμαστε στα σκοτεινά και κοιτάμε απ' το παράθυρο. Όσος και να 'ναι ο φόβος κι ο θυμός δε γίνεται να μην αφεθείς για λίγο στη γλύκα της βροχής. Ακούς το ταπ ταπ ταπ που κάνουν οι στάλες στο περβάζι και θαρρείς πως στάζουνε στην καρδιά σου. Και ξεχνιέσαι για λίγο. Ξεχνάς αυτό που έγινε στην Κονδύλη και ξεχνάς πως έχει να βρέξει απ' τον Οκτώβρη και ποιος ξέρει άραγε πότε θα ξαναβρέξει. Ακούς τη βροχή και ξεχνιέσαι. Κι άμα ανοίξεις μια ιδέα το παράθυρο και βγάλεις έξω το κεφάλι σου και πάρεις βαθιά ανάσα θα μυρίσεις το μουσκεμένο χώμα και το άρωμα της νερατζιάς και τον αέρα που 'χει πάλι απόψε μια παράξενη πικρή μυρωδιά. Κι αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις τη βροχή που πέφτει κίτρινη γύρω από το φως του δρόμου κι αν κοιτάξεις πιο ψηλά θα δεις τα σύννεφα που 'χουν πάρει χρώμα σκούρο κίτρινο σα να περνάνε λέει πάνω από 'να τόπο που 'χει αρπάξει φωτιά και καίγεται.
[Χρ. Οικονόμου, Κάτι θα γίνει, θα δεις, εκδόσεις Πόλις ( 2010)]
No comments:
Post a Comment