Μυρίζω το άρωμά σου στα σεντόνια, μια μείξη από κέδρο και λεβάντα. Νιώθω μια ζεστασιά που θα μπορούσε να είναι από το κορμί σου που μόλις σηκώθηκε. Ίσως για να πας να πιεις ένα ποτήρι νερό. Ή να πεταχτείς στη γειτονιά να ψωνίσεις κάτι. Οι παντόφλες σου μπροστά στο κρεβάτι. Είσαι λοιπόν ντυμένη, φοράς τα παπούτσια σου. Έχεις βγει, γιατί η ησυχία του σπιτιού είναι απόλυτη. Ακούω μόνο την αναπνοή μου να αντηχεί στο μαξιλάρι σου. Αυτό θα έπρεπε να με προβληματίσει, γιατί νωρίτερα είδα σύννεφα να μαζεύονται στον ουρανό. Όμως κοιτώντας προσεκτικά τις παντόφλες, με το κεφάλι κρεμασμένο από το κρεβάτι έτσι λοξά που έχω ξαπλώσει, βλέπω ότι τις καλύπτει ένα λεπτό στρώμα σκόνης. Είναι επειδή έχεις πολλές μέρες να τις φορέσεις. Μήνες. Κοντεύουν τρεις μήνες. Από τότε που έφυγες, εννοώ, κι εδώ είπαμε πώς έμοιαζε σαν να έφυγες για να γυρίσεις. Γιαυτό και το προσόψι σου κρέμεται στο μπάνιο. Και η ζακέτα σου στο χολ. Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να τα τινάξω, θα έχουν μαζέψει σκόνη κι αυτά. Γυρίζω το σώμα μου και βρίσκομαι ανάσκελα. Κοιτάω το ταβάνι σου. Παρατηρώ έναν λεκέ υγρασίας στη γωνία και ξαφνιάζομαι, σαν να μην τον έχω ξαναδεί. Κι αμέσως μετά σκέφτομαι πως πρέπει τα πράγματά σου κι εγώ να το πάρουμε απόφαση. Και να σταματήσουμε να σε περιμένουμε.
