Όχι,
λέει εκείνος, είμαι μια χαρά.
Η
βροχή δεν τον ενοχλεί. Χαίρεται κάθε
παρόν. Τώρα το πηγαινέλα των υαλοκαθαριστήρων.
Δίνει προσοχή στα πάντα, όσα υπάρχουν
για να δεις. Δεν θέλει αναμνήσεις. Θέλει
τη στιγμή. Το τοπίο, τώρα, αυτήν τη στιγμή
είναι μάλλον βαρετό· το κοιτάζει όμως.
Βλέπει το πόδι της στο πεντάλ του γκαζιού,
ένα παπούτσι λίγο φθαρμένο, το δεξί της
χέρι στο τιμόνι, ένα λεπτό χέρι, το
πηγαινέλα των υαλοκαθαριστήρων. Δεν
του λείπει τίποτα· νιώθει ευγνωμοσύνη
για το Σαββατοκύριακο αυτό, που δεν έχει
τελειώσει ακόμα.
Max
Frisch, Μακρύ Σαββατοκύριακο στο
Λονγκ Άιλαντ (Μόντοκ), 1975
(μτφρ.
Σ. Τριανταφύλλου για τις
εκδόσεις Μελάνι, 2004)
